2 Gusht, 2025

Erletë Rrustemi

Thonë, kur mendon që “s’ke me kalu mirë, kënaqesh më së shumti”. Këtë vit, shkaktare që zgjodha të shkoja në “Sunny Hill” ishte motra një dhe Dua dy – emri i saj u bë i ditur dikur në qershor që do ishte “headliner” për gusht, imagjino tash presionin që kisha. Diku në masë, bile gjatë koncertit, e dëgjova llafin “ja vlen të mbysësh dikë për Duan”; kjo erdhi pasi panë madhështinë e saj të performimit live.

Vendosëm që deri në Bernicë (vendi ku mbahet festivali tash e dy vite) të shkonim me urbanët që organizoi Sunny Hilli. Nisja bëhej nga stacioni i trenave; kishin zgjedhur një vend që kapte rrugën më afër me Bernicën, shpejt nga Arbëria, si dhe për t’i ikur trafikut të qytetit. U nisëm unë, motra, Kujta dhe Nita (kolege nga puna); në vend do të takoheshim edhe me Erëzen (shoqja ime dhe kolege nga puna). Nga numri i madh që prisnin, vendosëm që të kapnim një nga transportet ilegale që të na afronte deri diku.
Ashtu ndodhi, me pak pare, pak më shumë se që kushtonte busi, të cilin të gjithëve na e pagoi Kujta (si çdo herë ai shqiptari që s’i merr paratë mbrapsht asnjëherë). Morëm një minibus që na la te rruga e shtruar me zhavor, ku fillonte rruga për te festivali dhe ku po mbikëqyrej nga policia; e më tej vazhdonin vetëm veturat që kishin paguar parking dhe që kishin ardhur nga jashtë. Për ne, busët dominoheshin nga turqit, të cilët në masë erdhën për Edisin dhe për Duan (e cila një “fanbase” të madh e ka në Turqi).
Zhurma kishte filluar të ndihej te rruga lart; me shumë kënaqësi, pa pikë përtese, shkuam te vendi. Erëza ende nuk erdhi (të them të drejtën, dikur fillova të mërzitesha – po ec e lëre vetëm, ashtu kështu s’ka shumë dëshirë të jetë vetëm – shto faktin që shumë shoqe… nejse, i tërhoqa të gjitha pas vetes dhe të gjithë po prisnin me mua). Me të ardhur Erëza, filluam të hynim në “festival mood on”; i nxorëm cigaret (të cilat nuk i konsumojmë asnjëherë), u ngopëm bukë (ishin patatet më të mira “Everest” që kisha ngrënë ndonjëherë) dhe po ecnim drejt skenës, duke e ditur që do ta dëgjonim Duan.

“Po më duket si me qenë në studio”, tha Erëza moderatore në Paper Play Radio, kur dëgjuam Duan të thoshte “Are you…” në hapjen e Training Season. Dhe unë e kuptova saktësisht çfarë donte të thoshte. Kishte diçka të papritur në mënyrën se si nisi zëri i saj. Nuk ishte thjeshtë skena, ishte pastërtia, ishte kontrolli, ishte ajo dritë që e njeh vetëm kur e ke mikrofonin përballë dhe kabinën përreth.
Por nuk ishim në studio, ishim në një fushë në periferi të Prishtinës, bashkë me mbi 30 mijë veta, për të parë një yll që performon në vendin e vet, në festivalin që e ka krijuar vetë. Dhe për mbi dy orë, gjatë performancës së saj, nuk pamë as lodhje, as pushim. Vetëm intensitet të pastër. Të çuditshëm ishim ne – që prisnim që njeriu të lodhet. Si mund të lodhet dikush që është në shtëpi?

Dua Lipa nuk e ndali trupin, as zërin, as kërcimin. Dhe më shumë se teknikë, ajo kishte bindje. Se çdo hap ishte i domosdoshëm. Se çdo beat kishte një mision. Dhe këtë energji nuk e gjen në çdo koncert, e gjen vetëm kur një artiste është në vendin ku fryma i del lirshëm.

Por momenti që na rrëzoi të gjithëve nuk ishte “Levitating”, as “Don’t Start Now”, e as “Houdini”. Ishte “Era”.

Kur ajo ftoi në skenë babain e saj, Dukagjin Lipën, nuk ndodhi thjeshtë një duet. Ndodhi një kujtim kolektiv. Një rikujtim se, para se të kishte headlines ndërkombëtare, kishte këngë që frynin si erë nëpër shtëpitë tona. Kjo këngë, e interpretuar nga baba e bijë, në një qytet që për vite kishte më shumë mungesë sesa ndriçim, ishte një përjetim që e ndante publikun në dy: ata që e dinin saktësisht për çka bëhej fjalë dhe ata që vetëm ndjenin se po ndodhte diçka e thellë.

Ka diçka që nuk të mësohet në akademi muzike, është ritmi i kujtesës. Dua e njeh. E përdori pa e tepruar. Vallëzoi pa u krekosur. Ndërroi veshjet, por jo thelbin. Nuk kishte për qëllim të dëshmonte suksesin. Kishte për qëllim të ndante burimin prej nga vjen suksesi.

Në një kohë kur shumica e koncerteve janë evente të rregulluara sipas orarit të fluturimeve, Sunny Hill ishte një ngjarje që ndodhte në kohë reale dhe Dua, jo vetëm që s’u lodh, por i lodhi të tjerët me energjinë e saj. Pati momente kur publiku mendoi që performanca përfundoi, nisi turma te shkonte lartë.

Në fund, kur u dëgjua “New Rules” dhe më pas “Houdini”, u duk sikur uragani erdhi për herë të dytë me rroba “Chanel” në të zeza. Por asgjë s’ishte më e fortë se “Be the one” që nisi gjithçka për Duan e për ne. Sepse aty kuptuam se nuk jemi duke parë një performancë. Po dëgjonim një rikthim. Një gjuhë. Një vajzë që s’ka harruar as tingujt e parë të erës.

Dua nuk lodhet, se e ndjenë muzikën dhe e këndon aq mirë, sa ja ndjenë dhimbjen ende në këngën “Happy for You”, edhe pse ka kaluar kohë që kur e ka shkruar.