31 Tetor, 2024

Imagjinoni këtë: Luana Vjollca, një virgjëreshë perfekte, me kalendarin e planifikuar deri në sekondën e fundit dhe Krenar Çocaj, një gaforre artistike me shpirt bohem, që e sheh jetën si një serial dramatik të improvizuar.

Luana zgjohet duke vendosur gjithçka në rend, me listat e saj për çdo detaj të përditshmërisë – të shkruara dhe të nënvizuara në të paktën tri ngjyra. Ndërkohë, Krenari zgjohet duke pyetur: “A është e domosdoshme të zgjohesh?” Kombinimi i tyre është si një fletore e pastër me shkrime brenda – absolutisht magjepsëse.

Në njërën anë, Luana nuk i lë asgjë rastësisë. Ajo rregullon garderobën sipas ngjyrave. Ndërkohë, Krenari është si ai personi i përgatitur për jetën, duke menduar: “Çfarë ndihme na duhet për të perfeksionuar rehatinë?” Në shtëpinë e tyre ka një ekuacion të përhershëm: Krenari gjen një mënyrë për t’i shtuar emocion darkës duke kërkuar të hanë diku jashtë, ndërsa Luana bëhet më serioze për një darkë dhe thotë: “A nuk është një ide më e mirë të qëndrojmë në shtëpi dhe të porosisim një picë?”

Gaforrja e butë e këtij relacioni është plot përqafime dhe skena romantike që, nëse Luana do të ishte plotësisht e sinqertë, do të tregonte se ajo fshehurazi i adhuron. Krenari, me një qasje më të shkujdesur, sjell një energji të ngrohtë dhe relaksuese që i jep jetës një ritëm më të qetë, duke e ndihmuar Luanën të relaksohet dhe të mos e marrë gjithçka kaq seriozisht. Ndërkohë që Luana është ajo që mban çdo gjë në linjë, Krenari e bën të qeshë dhe e surprizon me qasjen e tij të natyrshme dhe spontane – ai i kujton se jo çdo gjë në jetë ka nevojë për një plan të detajuar. Si ka mundësi që dy karaktere kaq të kundërta kanë kaq shumë kimi? Ja përgjigjja: sepse dashuria e vërtetë nuk ka nevojë për logjikë. Dhe, siç thotë një thënie angleze, “Dashuria të bën të marrë – dhe në fund të fundit, kush do të donte një botë pa marrëzi?”